Σαν θαύμα

αχνό το φως κι η λάμψη
άκακη κραυγή μωρού
γέλιου, ζωής, μιας βέβαιης κατάληξης

χνώτα βομβαρδίζουν τα τζάμια
άσφαιρα πυρά σε μια εγκαταλελειμμένη προσπάθεια
μόνο θλίψη παράγεται
και προκαλείται η νέκρωση

χθες, όπως και αύριο
στο χειρουργείο
μέσα στον ιδρώτα μασκοφόρων
θα κοροϊδεύω την ανοιχτή καρδιά μου

και τώρα, όπως κάθε τώρα
όλα, όπως και τίποτα
μοιάζουν άχρωμα
ο θάνατος
υπερισχύει
επιβάλλεται
απαιτεί
κατευθύνει

δεν βρίσκω το κουράγιο
ούτε δάκρυ περισσεύει
και πάντα συνεχίζω

Η πυρκαγιά

στον κόσμο μαίνεται πυρκαγιά
κι αυτό είναι μια μεταφορά
για τις λέξεις που φέρνουν δυσαρέσκεια

στον κόσμο μαίνεται μια πυρκαγιά
ο ιδρώτας στο μέτωπο
το αναψοκοκκίνισμα στα μάγουλα
τα μουσκεμένα T-shirts κάτω από τις μασχάλες
μαρτυρούν ότι
στον κόσμο μαίνεται μια πυρκαγιά

για πόσο ακόμα θα ντύνεις το παιδί σου
με παλτά βαριά
για πόσο ακόμα θα του κάνεις δώρο τα Χριστούγεννα
μάλλινο σκουφάκι, γάντια και κασκόλ
για πόσο ακόμα θα κρύβεσαι κάτω από το πάπλωμα το βράδυ
αλλάζοντας κάθε πρωί τα ιδρωμένα σεντόνια

κι όλα αυτά είναι μια μεταφορά
για όλες τις λέξεις που φέρνουν δυσαρέσκεια

στον κόσμο μας μαίνεται μια πυρκαγιά

άνοιξε τα παράθυρα
ο αέρας μυρίζει καπνό
άνοιξε τα παράθυρα
και πάρε επιτέλους βαθιές ανάσες

Θεσσαλονίκη, 2009

Η ανταλλαγή

χρυσομπούμπουλας, πασχαλίτσα και πυγολαμπίδα
μυρμήγκια στα πόδια
γαργαλητά στα χέρια
κυνηγητά με βάζα στα χέρια
πλάι σε σπίτι χαμηλό
και γέροντα σκυφτό
ούζο
και παράπονο
και φωνές παιδικές
κι η φωνή η δική μου
κι η φωνή η δική μου
κι η φωνή η δική μου

έλα μαζί μου
σήμερα νοσταλγώ μια επιστροφή
έλα μαζί μου
με πόδια γυμνά
με χέρια γυμνά
με μαλλιά λυτά

το πρώτο φιλί θα σου χαρίσω
για να πάρω πίσω τη φωνή μου


Θεσσαλονίκη, 2009

Τα μυστικά μας

originally uploaded by "Kruggg6" on www.flickr.com February 13, 2006


Τα μυστικά μας

Όνομα περίεργο που ξυπνάει μνήμες αβίωτες.
Φύλαγε το βλέμμα μου από όνειρα αιματηρά
και φιλιά που νεκρώνουν το κορμί.

Το χέρι μου αλύγιστο κλαδί στον άνεμο
κι ο άνεμος αέρας στα πνευμόνια μου.
Νότες ηχηρές μαρτυρούν την αθωότητά μου.

Αρνήθηκα τα παιχνίδια του χρόνου.
Άφησα το σώμα να αποδείξει το ψέμα των ρολογιών.
Κέρδισα, μόνο κέρδισα!

Σε κράτησα σφιχτά από τη ραχοκοκαλιά σου
σε σήκωσα και σε τράνταξα ψηλά.
Ένιωσα την υποταγή στο σώμα μου.

Τα πιο κοινά μας μυστικά είναι τα πιο μεγάλα ανεξήγητα αυτού του κόσμου
όλοι τα χουμε ζήσει και κανείς δεν κατάφερε να τα εξηγήσει.

Τι άφησα πίσω;

Πάλι ολόκληρος γύρισα σπίτι
…

Χειμώνας, Αθήνα, 2007

Όλα τα χρωστάμε στο φως...

Ερωτοτροπία μ' ένα άγαλμα

Στο λευκό του χρώμα χαράσσει την αγρύπνια της
Με σταθερό ρυθμό που φοβάται τη σιωπή
Το ‘να χέρι γαντζωμένο στο πρόσωπο
Το κερί! Το φεγγάρι στο φεγγίτη.
Κρύψου. Το μυαλό γεννάει φωτιές.

Στάλες ιδρώτα στο μέτωπό του
Λαίμαργα με το στόμα τις ρουφάει
Σπόροι στο χώμα, προσμένουν μ’ υπομονή
Την κούραση, την πλήξη, τα χρόνια, τη σάρκα.
Το μυαλό πεθαίνει εκατό φορές. Ξανά!

Φίλησέ με! Ξερά και παγωμένα τα χείλη μου
Πώς θα μιλήσω για το αύριο
Πέτρα είμαι κι αίμα έχω να προσφέρω
Πάντα στον ίδιο ρυθμό πάλλεται το στήθος
Μαζί και το χώμα που κραδαίνει στον ίδιο σκοπό

Αίμα κυλάει στη σκιά των πραγμάτων
Το χώμα θέλει το νερό και το νερό το χώμα
Άκουσε το τύμπανο που ορίζει το δρόμο.
Πίσω, άφησε μόνο το άρωμά της
και λίγη σκόνη στα χείλη και στα μάτια.

Ορίζουμε το μηδέν κι αγγίζουμε το τέλος

Αιγαίο, Νοέμβριος 2006

Κάτι απ' τα παλιά

Το απόκτημα

Έφυγε πέρα απ’ τη θάλασσα
τ’ όνειρο ασήκωτο την αυγή
κύμα
έψαχνε χρόνια για το λιμάνι
κρίμα
μέθυσε το πρώτο βράδυ μόνος,
ορκίστηκε παιδί της αλμύρας.

Λησμόνησε το σπίτι του,
τις μνήμες του σ’ ένα χαρτί…
μια πυρκαγιά
στο στόμα φτηνό τσιγάρο
χάδια βαριά
αγόρασε τις μέρες του
ξεπούλησε τη νιότη του.

Μ’ ένα ζεϊμπέκικο
δίχως παλαμάκια
το φόβο ξόρκιζε,
χείλη ξεραμένα,
σιγοψιθύριζε,
για μια παλιά αυλή,
μια γειτονιά θολή.

Μαύρο κρίνο
κορμί γυρτό
μίκρυνε ο κόσμος γύρω
μάτια υγρά
η μάνα γίνηκε άστρο
χώμα, χώμα
απ’ την αρχή.

Θύμα,
θύτης,
το κλάμα του βρέφους, της μοναξιάς
γνώση
φως λευκό, απ’ το μέρος της καρδιάς
γέλιο
δάκρυ…

Αιγαίο, Ιανουάριος 2006

Μην με κατακρίνεις...

originally uploaded by mAri*e saYs sMiLe at 27 January 2007 (Flickr)
http://www.flickr.com/photos/marie_says_smile/370973958/

Θυσία

Κι αν άγγιξα τη βρεγμένη άμμο
στην άκρη της ακτής
σκούπισα το χέρι μου
και καθάρισα τα νύχια μου
με αυτιστική ηδονική λεπτομέρεια
σαν να ξεκοιλιάζω τα παιδιά μου
και προσφέρω τα σφάγια στο Φως.

Αθήνα, Ιανουάριος '08

Όταν η σιωπή ξυπνάει μνήμες

originally uploaded by paingrin at February 3, 2007 (Flickr)
http://www.flickr.com/photos/paingrin/378603941/

Γέννηση

Οι αναμνήσεις του μέλλοντος στοιχειώνουν τον χωρισμό.

Οι μέρες που ονειρεύτηκες αγκαλιά μ’ ένα κορμί
που σ’ άγγιζε σαν να σε ζωγράφιζε
πάνω σε μια τομή του χρόνου.

Τώρα η μορφή του χαραγμένη στο μυαλό σου
ακολουθεί μια άλλη ζωή που κανείς σας δεν ελέγχει.
Επιθυμεί ν’ αποκτήσει το δικό της σώμα,
αναπνέει, αισθάνεται,
σ’ ανύποπτο χρόνο σου μιλάει.

Αχ, και να μπορούσα να σου πω την αλήθεια.

Έρχομαι από μακριά
και δεν υπόσχομαι τίποτα
ήρθα στο σώμα σου δίπλα του να καθίσω
αισθάνομαι πως έχουμε πολλά να πούμε
Μην ψάχνεις την αιτία αφού νιώθεις
ότι κι οι δυο μας το ‘χουμε ανάγκη.

Αθήνα, Δεκέμβριος '07

Πράξη Πρώτη

Γειά σας, είμαι κάτοικος και 'γω του πλανητη Γη. Προέρχομαι από την επιθυμία και δεν γνωρίζω που πηγαίνω. Στο ταξίδι μου αυτό ανακάλυψα μία ανάγκη, που μου 'γινε εξάρτηση και που ουκ ολίγες φορές προσπάθησα να ξεκόψω. Συμβιβασμένος πια, αφού γέμισα συρτάρια με μόνο αναγνώστη μου τη σκόνη, αποφάσισα να σκορπίσω την ανάγκη μου αυτή στους ανέμους του διαδικτύου κι όπου βγει. Τουλάχιστον, έτσι, θα ελαφρύνω τα συρτάρια μου!
Καλή ανάγνωση!


Ο καρπός

Παρατηρούσες τα φώτα της νύχτας
μιλούσες στα σκυλιά δίχως συμμορία
ζωγράφιζες ανθρώπους που χάνονταν μέσα σε σοκάκια
και τα βυζαντινά τείχη της πόλης σου
καθήλωναν τον χρόνο

Τα παιδιά είχαν τη γειτονιά τους
και γύριζαν το βράδυ σπίτι τους ιδρωμένα
γνώριζαν τον κόσμο και τους ανθρώπους
όλα έπαιρναν τη θέση τους
μέχρι να σχηματιστεί ο καρπός
που θα γευτούν πουλιά, έντομα και το χώμα

Δράμα, Δεκέμβριος '07



Υ.Γ. : Όποια σχόλια, αρνητικά ή θετικά είναι καλοδεχούμενα. Ίσως αυτό να είναι και το ζητούμενο.