Συναισθηματική Παρεμβολή

ένα πουλί αέρινο
λοξά με το 'να μάτι με κοιτάει
φιλικά μου χαμογελάει
και χάνεται
σ' αδιάλυτο γαλάζιο

μετά έρχεται το βράδυ
ο πόνος
η μοναξιά
ο φόβος

κλείνω σφιχτά τα μάτια
σκοτάδι που τρυπώνει σε σκοτάδι
αγγίζω με τη φτερούγα μου
τη φτερούγα σου
κι ακολουθώ παιχνιδιάρικη πορεία
σε αιώνιο γαλάζιο


Αυτό το αχ να μη το λες

Με τα θαλασσινά πουλιά
ποτέ σου μη τα βάνεις
γιατί είναι ταξιδιάρικα
μόνα και πεισματάρικα
και γρήγορα τα χάνεις

Αυτό το αχ να μην το λες
το λες να μην το ξαναλές
για θα σου γίνει πάθος

Γιατί θα γίνει τελικά
αυτό το αχ στην μοναξιά
το πιο βάρυ σου λάθος

Απ’ όλα τ’ άστρα του ουρανού
ένα είναι που σου μοιάζει
κείνο που βγαίνει την αυγή
γράφει τη πιο τρελή γραμμή
και τ' άλλα σκοτεινιάζει

Θεέ μου χαράς του του πουλιού
όπου πετάει στα ύψη
όπου αγαπά εκεί πατά
τη πιο ελαφριά περπατησιά
και του περνάει η θλίψη

Είμαι καράβι από χαρτί
στα χεριά μ' έχει ένα παιδί
στου κόσμου τη πλημμύρα
και αναρωτιέμαι τη θα πει
αυτό το αχ και το γιατί
τι να μου γράφει η μοίρα

Αυτό το αχ να μην το λες
το λες να μην το ξαναλές
για θα σου γίνει πάθος

Γιατί θα γίνει τελικά
αυτό το αχ στην μοναξιά
το πιο βαρύ μας λάθος

To ψηφιακό pixel της θαμμένης αθωότητας

|

|
|
|
|
|
|
|
|
|
|

|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|

Λευκό σε αίμα

άστεγη οργή
συντροφεύει
εμένα
εσένα
το αίμα που πάντα επιστρέφει
το λευκό που πάντα προδίδει