Στη Θάλασσα

Uploaded on August 12, 2007
by Firenzesca [Game Over] at Flickr






Άφησα τα βέλη μου σκορπισμένα στις όχθες του ποταμού
απαλλάχτηκα από το δέρμα μου
και βούτηξα στα βαθιά νερά

Πάγωνα
Πάγωνα
Η ανάσα
Η καρδιά
Η ορμή
Το νερό
και το σώμα

Τώρα ξέρω που ταξιδεύω

Με συνοδεία

(photo by Carey Nash)

















Βήμα αργό για να φοβούνται τα πουλιά
κι ο αγέρας αγέρωχος σαν βράχος
που θα ταξιδέψω απόψε ήλιε;

Πεισματική υπόκλιση στην σκιά μου
για να αποφύγω τις μελλούμενες συγκυρίες
αδέκαστη ψυχή γυρεύεις χώμα
Σώμα

Θρόισμα φύλλων
γέλιο φίλων
σήμερα γελάω
Μην με πιστέψεις
στο σκοτάδι σφαγιάζω τις μνήμες

Σημείο στον ορίζοντα
για να μη χαθεί το βλέμμα
διάφανος σαν όνειρο αρμενίζεις
πάνω σε μια ευθεία γραμμή
Τομή

Συλλέκτης αίματος
μ' ένα πλαστικό ποτήρι
τριγυρνάω στους δρόμους
πρέπει να μ' έχεις δει
Θυμάμαι

Ξαπλωμένος στη γη
κοιτώ ουρανό
για να αποφεύγω το βάθος
Κοιμάμαι

Σε περιμένω
Το όνειρό μου απόψε είναι για δύο
Σου 'χω κρατήσει θέση

Συνταγή

Αρκεί μία κραυγή στο άγνωστο
Καλύτερα σ’ ερημική παραλία το καταχείμωνο
Μ’ έξι εφτά μποφόρ
Με κατά τόπους παροδικές βροχές και χαμηλές νεφώσεις
Τόσο όσο να μην δίνει απαγορευτικό στ' ανήσυχα πλοία
Ίσως και μία γροθιά στο τραπέζι
Σ’ αυτό από ξύλο καρυδιάς
Που ακόμη δεν ξεπλήρωσα τις δόσεις
Ίσως μ’ ένα μικρό κόψιμο στο ξύρισμα
Αίμα, αφρός ξυρίσματος, και after shave
φίλτρο μαγικό για τους δύσκολους καιρούς
Σ’ άλλες εποχές ίσως και να με καίγαν ζωντανό
Κι όλα αυτά
Για να δικαιολογήσω το κόκκινο στη ζωή μου
Κι όλα αυτά για μια μικρή προδοσία της σκιάς μου

Σύντομη περιγραφή

Uploaded at Flickr, on December 12, 2006
by Flying Fin



Εμμονή με την απλότητα στο γαλάζιο
πάθος περίπλοκο με τις πτυχές
όλα σ’ ένα ποτάμι ανιστόρητων ονείρων
που σχηματίζουν την αντίθεση.

Το δέρμα τσαλακωμένο, πιστή κι εύθυμη
αποζητά το άκουσμα ξεχασμένων εικόνων
έγινα από, έφτασα που
θέλησα μόνο αυτό που μπορείς να προσφέρεις.

Κορδέλα κόκκινη

Originally uploaded at Flickr, on April 12, 2008
by max - iogenovese

Αφρισμένα κύματα, αλόγιστα όνειρα
είπες, πως δεν μ’ αγάπησες ποτέ σου...

Κορδέλα γητεμένη, πάνω από τα κύματα
παιχνιδιάρικα στροβιλισμένη
όλο κάνει να βυθιστεί σαν πέτρα
κι όλο μ' ατίθασο νάζι
ξεφεύγει της θάλασσας το βλέμμα

Λευτέρωσα κορδέλα κόκκινη
στης θάλασσας τον κήπο
για να θυμίζει,
τα κορμιά που ακουμπήσαν απαλά
το ένα πάνω στο άλλο
τρυφερά
βυθιζόμενα σαν σπέρμα στην υδάτινη μήτρα

Κόκκινη κορδέλα στα κύματα λευτερώνω
για να θυμούνται τα λευκά πουλιά
και τα ασημένια ψάρια
τα δυο γυμνά κορμιά
που επιδέξια σκαλισμένα
το ένα μέσα στο άλλο
μαγεμένα
αιωρούνταν στο ανήλιαγο στερέωμα της θάλασσας

Κόκκινη κορδέλα που ‘ταν μπλεγμένη στα μαλλιά της
λευτερώνω στα κύματα
και προσμένω γι' άλλη μια φορά

Το κορμί σου
τα μαλλιά σου
το αλμυρό άρωμά σου

Για μια στιγμή, δεν ανήκαμε σ’ εμάς
Ήμασταν όνειρο,
ήμασταν μύθος
ό,τι πεθύμησε ποτέ αυτός ο κόσμος

Τα μυστικά μας

originally uploaded by "Kruggg6" on www.flickr.com February 13, 2006


Τα μυστικά μας

Όνομα περίεργο που ξυπνάει μνήμες αβίωτες.
Φύλαγε το βλέμμα μου από όνειρα αιματηρά
και φιλιά που νεκρώνουν το κορμί.

Το χέρι μου αλύγιστο κλαδί στον άνεμο
κι ο άνεμος αέρας στα πνευμόνια μου.
Νότες ηχηρές μαρτυρούν την αθωότητά μου.

Αρνήθηκα τα παιχνίδια του χρόνου.
Άφησα το σώμα να αποδείξει το ψέμα των ρολογιών.
Κέρδισα, μόνο κέρδισα!

Σε κράτησα σφιχτά από τη ραχοκοκαλιά σου
σε σήκωσα και σε τράνταξα ψηλά.
Ένιωσα την υποταγή στο σώμα μου.

Τα πιο κοινά μας μυστικά είναι τα πιο μεγάλα ανεξήγητα αυτού του κόσμου
όλοι τα χουμε ζήσει και κανείς δεν κατάφερε να τα εξηγήσει.

Τι άφησα πίσω;

Πάλι ολόκληρος γύρισα σπίτι
…

Χειμώνας, Αθήνα, 2007

Όλα τα χρωστάμε στο φως...

Ερωτοτροπία μ' ένα άγαλμα

Στο λευκό του χρώμα χαράσσει την αγρύπνια της
Με σταθερό ρυθμό που φοβάται τη σιωπή
Το ‘να χέρι γαντζωμένο στο πρόσωπο
Το κερί! Το φεγγάρι στο φεγγίτη.
Κρύψου. Το μυαλό γεννάει φωτιές.

Στάλες ιδρώτα στο μέτωπό του
Λαίμαργα με το στόμα τις ρουφάει
Σπόροι στο χώμα, προσμένουν μ’ υπομονή
Την κούραση, την πλήξη, τα χρόνια, τη σάρκα.
Το μυαλό πεθαίνει εκατό φορές. Ξανά!

Φίλησέ με! Ξερά και παγωμένα τα χείλη μου
Πώς θα μιλήσω για το αύριο
Πέτρα είμαι κι αίμα έχω να προσφέρω
Πάντα στον ίδιο ρυθμό πάλλεται το στήθος
Μαζί και το χώμα που κραδαίνει στον ίδιο σκοπό

Αίμα κυλάει στη σκιά των πραγμάτων
Το χώμα θέλει το νερό και το νερό το χώμα
Άκουσε το τύμπανο που ορίζει το δρόμο.
Πίσω, άφησε μόνο το άρωμά της
και λίγη σκόνη στα χείλη και στα μάτια.

Ορίζουμε το μηδέν κι αγγίζουμε το τέλος

Αιγαίο, Νοέμβριος 2006

Κάτι απ' τα παλιά

Το απόκτημα

Έφυγε πέρα απ’ τη θάλασσα
τ’ όνειρο ασήκωτο την αυγή
κύμα
έψαχνε χρόνια για το λιμάνι
κρίμα
μέθυσε το πρώτο βράδυ μόνος,
ορκίστηκε παιδί της αλμύρας.

Λησμόνησε το σπίτι του,
τις μνήμες του σ’ ένα χαρτί…
μια πυρκαγιά
στο στόμα φτηνό τσιγάρο
χάδια βαριά
αγόρασε τις μέρες του
ξεπούλησε τη νιότη του.

Μ’ ένα ζεϊμπέκικο
δίχως παλαμάκια
το φόβο ξόρκιζε,
χείλη ξεραμένα,
σιγοψιθύριζε,
για μια παλιά αυλή,
μια γειτονιά θολή.

Μαύρο κρίνο
κορμί γυρτό
μίκρυνε ο κόσμος γύρω
μάτια υγρά
η μάνα γίνηκε άστρο
χώμα, χώμα
απ’ την αρχή.

Θύμα,
θύτης,
το κλάμα του βρέφους, της μοναξιάς
γνώση
φως λευκό, απ’ το μέρος της καρδιάς
γέλιο
δάκρυ…

Αιγαίο, Ιανουάριος 2006

Μην με κατακρίνεις...

originally uploaded by mAri*e saYs sMiLe at 27 January 2007 (Flickr)
http://www.flickr.com/photos/marie_says_smile/370973958/

Θυσία

Κι αν άγγιξα τη βρεγμένη άμμο
στην άκρη της ακτής
σκούπισα το χέρι μου
και καθάρισα τα νύχια μου
με αυτιστική ηδονική λεπτομέρεια
σαν να ξεκοιλιάζω τα παιδιά μου
και προσφέρω τα σφάγια στο Φως.

Αθήνα, Ιανουάριος '08

Όταν η σιωπή ξυπνάει μνήμες

originally uploaded by paingrin at February 3, 2007 (Flickr)
http://www.flickr.com/photos/paingrin/378603941/

Γέννηση

Οι αναμνήσεις του μέλλοντος στοιχειώνουν τον χωρισμό.

Οι μέρες που ονειρεύτηκες αγκαλιά μ’ ένα κορμί
που σ’ άγγιζε σαν να σε ζωγράφιζε
πάνω σε μια τομή του χρόνου.

Τώρα η μορφή του χαραγμένη στο μυαλό σου
ακολουθεί μια άλλη ζωή που κανείς σας δεν ελέγχει.
Επιθυμεί ν’ αποκτήσει το δικό της σώμα,
αναπνέει, αισθάνεται,
σ’ ανύποπτο χρόνο σου μιλάει.

Αχ, και να μπορούσα να σου πω την αλήθεια.

Έρχομαι από μακριά
και δεν υπόσχομαι τίποτα
ήρθα στο σώμα σου δίπλα του να καθίσω
αισθάνομαι πως έχουμε πολλά να πούμε
Μην ψάχνεις την αιτία αφού νιώθεις
ότι κι οι δυο μας το ‘χουμε ανάγκη.

Αθήνα, Δεκέμβριος '07

Πράξη Πρώτη

Γειά σας, είμαι κάτοικος και 'γω του πλανητη Γη. Προέρχομαι από την επιθυμία και δεν γνωρίζω που πηγαίνω. Στο ταξίδι μου αυτό ανακάλυψα μία ανάγκη, που μου 'γινε εξάρτηση και που ουκ ολίγες φορές προσπάθησα να ξεκόψω. Συμβιβασμένος πια, αφού γέμισα συρτάρια με μόνο αναγνώστη μου τη σκόνη, αποφάσισα να σκορπίσω την ανάγκη μου αυτή στους ανέμους του διαδικτύου κι όπου βγει. Τουλάχιστον, έτσι, θα ελαφρύνω τα συρτάρια μου!
Καλή ανάγνωση!


Ο καρπός

Παρατηρούσες τα φώτα της νύχτας
μιλούσες στα σκυλιά δίχως συμμορία
ζωγράφιζες ανθρώπους που χάνονταν μέσα σε σοκάκια
και τα βυζαντινά τείχη της πόλης σου
καθήλωναν τον χρόνο

Τα παιδιά είχαν τη γειτονιά τους
και γύριζαν το βράδυ σπίτι τους ιδρωμένα
γνώριζαν τον κόσμο και τους ανθρώπους
όλα έπαιρναν τη θέση τους
μέχρι να σχηματιστεί ο καρπός
που θα γευτούν πουλιά, έντομα και το χώμα

Δράμα, Δεκέμβριος '07



Υ.Γ. : Όποια σχόλια, αρνητικά ή θετικά είναι καλοδεχούμενα. Ίσως αυτό να είναι και το ζητούμενο.