Σαν θαύμα

αχνό το φως κι η λάμψη
άκακη κραυγή μωρού
γέλιου, ζωής, μιας βέβαιης κατάληξης

χνώτα βομβαρδίζουν τα τζάμια
άσφαιρα πυρά σε μια εγκαταλελειμμένη προσπάθεια
μόνο θλίψη παράγεται
και προκαλείται η νέκρωση

χθες, όπως και αύριο
στο χειρουργείο
μέσα στον ιδρώτα μασκοφόρων
θα κοροϊδεύω την ανοιχτή καρδιά μου

και τώρα, όπως κάθε τώρα
όλα, όπως και τίποτα
μοιάζουν άχρωμα
ο θάνατος
υπερισχύει
επιβάλλεται
απαιτεί
κατευθύνει

δεν βρίσκω το κουράγιο
ούτε δάκρυ περισσεύει
και πάντα συνεχίζω

Η πυρκαγιά

στον κόσμο μαίνεται πυρκαγιά
κι αυτό είναι μια μεταφορά
για τις λέξεις που φέρνουν δυσαρέσκεια

στον κόσμο μαίνεται μια πυρκαγιά
ο ιδρώτας στο μέτωπο
το αναψοκοκκίνισμα στα μάγουλα
τα μουσκεμένα T-shirts κάτω από τις μασχάλες
μαρτυρούν ότι
στον κόσμο μαίνεται μια πυρκαγιά

για πόσο ακόμα θα ντύνεις το παιδί σου
με παλτά βαριά
για πόσο ακόμα θα του κάνεις δώρο τα Χριστούγεννα
μάλλινο σκουφάκι, γάντια και κασκόλ
για πόσο ακόμα θα κρύβεσαι κάτω από το πάπλωμα το βράδυ
αλλάζοντας κάθε πρωί τα ιδρωμένα σεντόνια

κι όλα αυτά είναι μια μεταφορά
για όλες τις λέξεις που φέρνουν δυσαρέσκεια

στον κόσμο μας μαίνεται μια πυρκαγιά

άνοιξε τα παράθυρα
ο αέρας μυρίζει καπνό
άνοιξε τα παράθυρα
και πάρε επιτέλους βαθιές ανάσες

Θεσσαλονίκη, 2009

Η ανταλλαγή

χρυσομπούμπουλας, πασχαλίτσα και πυγολαμπίδα
μυρμήγκια στα πόδια
γαργαλητά στα χέρια
κυνηγητά με βάζα στα χέρια
πλάι σε σπίτι χαμηλό
και γέροντα σκυφτό
ούζο
και παράπονο
και φωνές παιδικές
κι η φωνή η δική μου
κι η φωνή η δική μου
κι η φωνή η δική μου

έλα μαζί μου
σήμερα νοσταλγώ μια επιστροφή
έλα μαζί μου
με πόδια γυμνά
με χέρια γυμνά
με μαλλιά λυτά

το πρώτο φιλί θα σου χαρίσω
για να πάρω πίσω τη φωνή μου


Θεσσαλονίκη, 2009

Χειροκρότημα

originally uploaded on flickr by perthadguy at 10-07-07
(www.flickr.com/photos/48381206@N00/770169920/)













Σκυμμένο το κεφάλι
κλειστά τα μάτια
ο ήλιος πρόστυχος
η θάλασσα νυμφομανής
κι ο άνθρωπος
ναι,
ο άνθρωπος, γιε μου
ένα ξόανο ανήθικων προτάσεων

Το ένα χέρι
χωμένο μέσα στο παντελόνι
το άλλο χέρι
απλωμένο στο αβέβαιο επέκεινα
κι ο άνθρωπος
ναι
ο άνθρωπος, γιε μου
ποτέ δεν ήταν
ό,τι προστάζει η αρμονική μορφή του

Και η λύσσα
γιέ μου
από το αίμα των σπλάχνων
και η λύσσα
άνθρωπε
από την αίσθηση του χρόνου
ξεβρασμένη
στην ακτή
στη χωματερή
στην άβυσσο
του βλέμματος
νεκρού σώματος

Και η λύσσα γιε μου
από το κόκκινο
για το κόκκινο
από το αίμα
για το αίμα
από το όμορφο κορμί σου
και τα γλυκά σου μάτια
που μου θυμίζουν τον έρωτα
περασμένων χρόνων

Και η λύσσα
γιε μου
που σε σέρνει απ' τα μαλλιά
και ο έρωτας
γιε μου
που καταβροχθίζει τη σάρκα
και τη φωλιασμένη
λύσσα των σωθικών της

Κι εσύ
γιε μου
είσαι ό,τι χρειάζεται
για να ξεκινήσουν
όλα πάλι απ' την αρχή

Σκυμμένο το κεφάλι
κλειστά τα μάτια
απομακρύνομαι αργά
για να σε προστατέψω
απ' τον εκκωφαντικό κτύπο της καρδιάς μου

Αβοήθητος,
με το δάκρυ του θεατή
στο μεσαίο διάζωμα,
της πρώτης σειράς ένοικος

υπόσχομαι

χειροκρότημα...

Συναισθηματική Παρεμβολή

ένα πουλί αέρινο
λοξά με το 'να μάτι με κοιτάει
φιλικά μου χαμογελάει
και χάνεται
σ' αδιάλυτο γαλάζιο

μετά έρχεται το βράδυ
ο πόνος
η μοναξιά
ο φόβος

κλείνω σφιχτά τα μάτια
σκοτάδι που τρυπώνει σε σκοτάδι
αγγίζω με τη φτερούγα μου
τη φτερούγα σου
κι ακολουθώ παιχνιδιάρικη πορεία
σε αιώνιο γαλάζιο


Αυτό το αχ να μη το λες

Με τα θαλασσινά πουλιά
ποτέ σου μη τα βάνεις
γιατί είναι ταξιδιάρικα
μόνα και πεισματάρικα
και γρήγορα τα χάνεις

Αυτό το αχ να μην το λες
το λες να μην το ξαναλές
για θα σου γίνει πάθος

Γιατί θα γίνει τελικά
αυτό το αχ στην μοναξιά
το πιο βάρυ σου λάθος

Απ’ όλα τ’ άστρα του ουρανού
ένα είναι που σου μοιάζει
κείνο που βγαίνει την αυγή
γράφει τη πιο τρελή γραμμή
και τ' άλλα σκοτεινιάζει

Θεέ μου χαράς του του πουλιού
όπου πετάει στα ύψη
όπου αγαπά εκεί πατά
τη πιο ελαφριά περπατησιά
και του περνάει η θλίψη

Είμαι καράβι από χαρτί
στα χεριά μ' έχει ένα παιδί
στου κόσμου τη πλημμύρα
και αναρωτιέμαι τη θα πει
αυτό το αχ και το γιατί
τι να μου γράφει η μοίρα

Αυτό το αχ να μην το λες
το λες να μην το ξαναλές
για θα σου γίνει πάθος

Γιατί θα γίνει τελικά
αυτό το αχ στην μοναξιά
το πιο βαρύ μας λάθος

To ψηφιακό pixel της θαμμένης αθωότητας

|

|
|
|
|
|
|
|
|
|
|

|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|

Λευκό σε αίμα

άστεγη οργή
συντροφεύει
εμένα
εσένα
το αίμα που πάντα επιστρέφει
το λευκό που πάντα προδίδει

Αναλύοντας μια προδιάθεση

Κόκκινα χείλη
μπλε θάλασσα
κι ο ήλιος κίτρινος

έτσι που συνήθισα
δίχως Θεό και άνθρωπο στο πλάι μου
μπορώ να μελαγχολήσω
μέσα στα χρώματα
να κλάψω από αχαριστία
και παντελή έλλειψη σεβασμού
να γυρίσω την πλάτη μου στην ελπίδα
και να αφήσω τον φόβο να με κυριεύσει
Να νοσταλγήσω τα χρόνια
και να ζηλέψω τα χαμόγελα
έτσι, μέσα στα χρώματα
να αμφισβητήσω τη ζωή μου
και να επιλέξω το δικό μου τέλος

κι αν όλα αυτά μοιάζουν παράλογα
είναι, γιατί δεν είναι του παρόντος
μα προδίδουν τη διάθεση
και μια υποψία

λόγια που πια δεν εμπιστεύομαι
σκορπάω στον αέρα
κι εσύ, που δεν γνωρίζω την μορφή σου
ίσως να 'σαι η αφορμή
κι εγώ, που δεν γνωρίζω την ουσία μου
ίσως να ΄μαι η αιτία

ανούσια συμπεράσματα
για να γλιτώσει απ' την άβυσσο το φως

κόκκινα χείλη
μπλε θάλασσα
κι ο ήλιος κίτρινος

όλα τα χρειάζομαι
για τη λευκή φορεσιά μου
όλα τα χρειάζομαι
για να καλύψω τη γύμνια μου
μέσα στο φως που με καταδυναστεύει.

FACE II

FACE I

Μαύρες γραμμές ΙΙ

Μαύρες γραμμές...

Με αφορμή το κενό

...
αφήνω την πρώτη γραμμή κενή
για όλα αυτά που θέλησαν να κάνουν την αρχή
για όλα αυτά που θέλησαν να κερδίσουν τις εντυπώσεις
Για να έχω άλλοθι όταν απαιτήσουν τα κίνητρά μου
αφήνω στο κενό την πρώτη γραμμή
για να ριζώσει εκεί η δική σου συνενοχή
που χρόνια τώρα την αρνείσαι
για να ηχεί εκεί η δική σου φωνή
που θ' αποδεικνύει την αθωότητά μου

Έτσι πέρα από
στο ακαθόριστο
στο πολύπλοκο
και το αλλόκοτο
γυρεύω την μήτρα που θα με φιλοξενήσει
για ν' ακολουθήσω την αντίστροφη πορεία
τότε που ήμουνα μόνο πάθος
σε σύννεφα και φυλλωσιές περιπλεγμένος
ακαθόριστος
πολύπλοκος
κι αλλόκοτος

Και παραδέχομαι τα δάκρυά μου
για να εκβιάσω τη συμπάθειά σου
Και ομολογώ την ανημποριά μου
για ν' αφοπλίσω την άμυνά σου

Όμοιος, άμορφος κι ανηλεής σαν το νερό

Θέλω να γράψω με τρεμάμενο χέρι
"Έζησα, πέθανα και σκόρπισα"

Μη με γυρέψετε...

...

From "Silence for Gaza"

Mahmoud Darwish

“. . .Gaza is far from its relatives and close to its enemies, because whenever Gaza explodes, it becomes an island and it never stops exploding. It scratched the enemy’s face, broke his dreams and stopped his satisfaction with time.

Because in Gaza time is something different.

Because in Gaza time is not a neutral element.

It does not compel people to cool contemplation, but rather to explosion and a collision with reality.

Time there does not take children from childhood to old age, but rather makes them men in their first confrontation with the enemy.

Time in Gaza is not relaxation, but storming the burning noon. Because in Gaza values are different, different, different.

The only value for the occupied is the extent of his resistance to occupation. That is the only competition there. Gaza has been addicted to knowing this cruel, noble value. It did not learn it from books, hasty school seminars, loud propaganda megaphones, or songs. It learned it through experience alone and through work that is not done for advertisement and image.

Gaza has no throat. Its pores are the ones that speak in sweat, blood, and fires. Hence the enemy hates it to death and fears it to criminality, and tries to sink it into the sea, the desert, or blood. And hence its relatives and friends love it with a coyness that amounts to jealousy and fear at times, because Gaza is the brutal lesson and the shining example for enemies and friends alike.

(www.poetsagainstthewar.org/)