Η πυρκαγιά

στον κόσμο μαίνεται πυρκαγιά
κι αυτό είναι μια μεταφορά
για τις λέξεις που φέρνουν δυσαρέσκεια

στον κόσμο μαίνεται μια πυρκαγιά
ο ιδρώτας στο μέτωπο
το αναψοκοκκίνισμα στα μάγουλα
τα μουσκεμένα T-shirts κάτω από τις μασχάλες
μαρτυρούν ότι
στον κόσμο μαίνεται μια πυρκαγιά

για πόσο ακόμα θα ντύνεις το παιδί σου
με παλτά βαριά
για πόσο ακόμα θα του κάνεις δώρο τα Χριστούγεννα
μάλλινο σκουφάκι, γάντια και κασκόλ
για πόσο ακόμα θα κρύβεσαι κάτω από το πάπλωμα το βράδυ
αλλάζοντας κάθε πρωί τα ιδρωμένα σεντόνια

κι όλα αυτά είναι μια μεταφορά
για όλες τις λέξεις που φέρνουν δυσαρέσκεια

στον κόσμο μας μαίνεται μια πυρκαγιά

άνοιξε τα παράθυρα
ο αέρας μυρίζει καπνό
άνοιξε τα παράθυρα
και πάρε επιτέλους βαθιές ανάσες

Θεσσαλονίκη, 2009

Η ανταλλαγή

χρυσομπούμπουλας, πασχαλίτσα και πυγολαμπίδα
μυρμήγκια στα πόδια
γαργαλητά στα χέρια
κυνηγητά με βάζα στα χέρια
πλάι σε σπίτι χαμηλό
και γέροντα σκυφτό
ούζο
και παράπονο
και φωνές παιδικές
κι η φωνή η δική μου
κι η φωνή η δική μου
κι η φωνή η δική μου

έλα μαζί μου
σήμερα νοσταλγώ μια επιστροφή
έλα μαζί μου
με πόδια γυμνά
με χέρια γυμνά
με μαλλιά λυτά

το πρώτο φιλί θα σου χαρίσω
για να πάρω πίσω τη φωνή μου


Θεσσαλονίκη, 2009

Χειροκρότημα

originally uploaded on flickr by perthadguy at 10-07-07
(www.flickr.com/photos/48381206@N00/770169920/)













Σκυμμένο το κεφάλι
κλειστά τα μάτια
ο ήλιος πρόστυχος
η θάλασσα νυμφομανής
κι ο άνθρωπος
ναι,
ο άνθρωπος, γιε μου
ένα ξόανο ανήθικων προτάσεων

Το ένα χέρι
χωμένο μέσα στο παντελόνι
το άλλο χέρι
απλωμένο στο αβέβαιο επέκεινα
κι ο άνθρωπος
ναι
ο άνθρωπος, γιε μου
ποτέ δεν ήταν
ό,τι προστάζει η αρμονική μορφή του

Και η λύσσα
γιέ μου
από το αίμα των σπλάχνων
και η λύσσα
άνθρωπε
από την αίσθηση του χρόνου
ξεβρασμένη
στην ακτή
στη χωματερή
στην άβυσσο
του βλέμματος
νεκρού σώματος

Και η λύσσα γιε μου
από το κόκκινο
για το κόκκινο
από το αίμα
για το αίμα
από το όμορφο κορμί σου
και τα γλυκά σου μάτια
που μου θυμίζουν τον έρωτα
περασμένων χρόνων

Και η λύσσα
γιε μου
που σε σέρνει απ' τα μαλλιά
και ο έρωτας
γιε μου
που καταβροχθίζει τη σάρκα
και τη φωλιασμένη
λύσσα των σωθικών της

Κι εσύ
γιε μου
είσαι ό,τι χρειάζεται
για να ξεκινήσουν
όλα πάλι απ' την αρχή

Σκυμμένο το κεφάλι
κλειστά τα μάτια
απομακρύνομαι αργά
για να σε προστατέψω
απ' τον εκκωφαντικό κτύπο της καρδιάς μου

Αβοήθητος,
με το δάκρυ του θεατή
στο μεσαίο διάζωμα,
της πρώτης σειράς ένοικος

υπόσχομαι

χειροκρότημα...