Κόκκινα χείλη
μπλε θάλασσα
κι ο ήλιος κίτρινος
έτσι που συνήθισα
δίχως Θεό και άνθρωπο στο πλάι μου
μπορώ να μελαγχολήσω
μέσα στα χρώματα
να κλάψω από αχαριστία
και παντελή έλλειψη σεβασμού
να γυρίσω την πλάτη μου στην ελπίδα
και να αφήσω τον φόβο να με κυριεύσει
Να νοσταλγήσω τα χρόνια
και να ζηλέψω τα χαμόγελα
έτσι, μέσα στα χρώματα
να αμφισβητήσω τη ζωή μου
και να επιλέξω το δικό μου τέλος
κι αν όλα αυτά μοιάζουν παράλογα
είναι, γιατί δεν είναι του παρόντος
μα προδίδουν τη διάθεση
και μια υποψία
λόγια που πια δεν εμπιστεύομαι
σκορπάω στον αέρα
κι εσύ, που δεν γνωρίζω την μορφή σου
ίσως να 'σαι η αφορμή
κι εγώ, που δεν γνωρίζω την ουσία μου
ίσως να ΄μαι η αιτία
ανούσια συμπεράσματα
για να γλιτώσει απ' την άβυσσο το φως
κόκκινα χείλη
μπλε θάλασσα
κι ο ήλιος κίτρινος
όλα τα χρειάζομαι
για τη λευκή φορεσιά μου
όλα τα χρειάζομαι
για να καλύψω τη γύμνια μου
μέσα στο φως που με καταδυναστεύει.
