Σαν θαύμα

αχνό το φως κι η λάμψη
άκακη κραυγή μωρού
γέλιου, ζωής, μιας βέβαιης κατάληξης

χνώτα βομβαρδίζουν τα τζάμια
άσφαιρα πυρά σε μια εγκαταλελειμμένη προσπάθεια
μόνο θλίψη παράγεται
και προκαλείται η νέκρωση

χθες, όπως και αύριο
στο χειρουργείο
μέσα στον ιδρώτα μασκοφόρων
θα κοροϊδεύω την ανοιχτή καρδιά μου

και τώρα, όπως κάθε τώρα
όλα, όπως και τίποτα
μοιάζουν άχρωμα
ο θάνατος
υπερισχύει
επιβάλλεται
απαιτεί
κατευθύνει

δεν βρίσκω το κουράγιο
ούτε δάκρυ περισσεύει
και πάντα συνεχίζω

Η πυρκαγιά

στον κόσμο μαίνεται πυρκαγιά
κι αυτό είναι μια μεταφορά
για τις λέξεις που φέρνουν δυσαρέσκεια

στον κόσμο μαίνεται μια πυρκαγιά
ο ιδρώτας στο μέτωπο
το αναψοκοκκίνισμα στα μάγουλα
τα μουσκεμένα T-shirts κάτω από τις μασχάλες
μαρτυρούν ότι
στον κόσμο μαίνεται μια πυρκαγιά

για πόσο ακόμα θα ντύνεις το παιδί σου
με παλτά βαριά
για πόσο ακόμα θα του κάνεις δώρο τα Χριστούγεννα
μάλλινο σκουφάκι, γάντια και κασκόλ
για πόσο ακόμα θα κρύβεσαι κάτω από το πάπλωμα το βράδυ
αλλάζοντας κάθε πρωί τα ιδρωμένα σεντόνια

κι όλα αυτά είναι μια μεταφορά
για όλες τις λέξεις που φέρνουν δυσαρέσκεια

στον κόσμο μας μαίνεται μια πυρκαγιά

άνοιξε τα παράθυρα
ο αέρας μυρίζει καπνό
άνοιξε τα παράθυρα
και πάρε επιτέλους βαθιές ανάσες

Θεσσαλονίκη, 2009

Η ανταλλαγή

χρυσομπούμπουλας, πασχαλίτσα και πυγολαμπίδα
μυρμήγκια στα πόδια
γαργαλητά στα χέρια
κυνηγητά με βάζα στα χέρια
πλάι σε σπίτι χαμηλό
και γέροντα σκυφτό
ούζο
και παράπονο
και φωνές παιδικές
κι η φωνή η δική μου
κι η φωνή η δική μου
κι η φωνή η δική μου

έλα μαζί μου
σήμερα νοσταλγώ μια επιστροφή
έλα μαζί μου
με πόδια γυμνά
με χέρια γυμνά
με μαλλιά λυτά

το πρώτο φιλί θα σου χαρίσω
για να πάρω πίσω τη φωνή μου


Θεσσαλονίκη, 2009

Χειροκρότημα

originally uploaded on flickr by perthadguy at 10-07-07
(www.flickr.com/photos/48381206@N00/770169920/)













Σκυμμένο το κεφάλι
κλειστά τα μάτια
ο ήλιος πρόστυχος
η θάλασσα νυμφομανής
κι ο άνθρωπος
ναι,
ο άνθρωπος, γιε μου
ένα ξόανο ανήθικων προτάσεων

Το ένα χέρι
χωμένο μέσα στο παντελόνι
το άλλο χέρι
απλωμένο στο αβέβαιο επέκεινα
κι ο άνθρωπος
ναι
ο άνθρωπος, γιε μου
ποτέ δεν ήταν
ό,τι προστάζει η αρμονική μορφή του

Και η λύσσα
γιέ μου
από το αίμα των σπλάχνων
και η λύσσα
άνθρωπε
από την αίσθηση του χρόνου
ξεβρασμένη
στην ακτή
στη χωματερή
στην άβυσσο
του βλέμματος
νεκρού σώματος

Και η λύσσα γιε μου
από το κόκκινο
για το κόκκινο
από το αίμα
για το αίμα
από το όμορφο κορμί σου
και τα γλυκά σου μάτια
που μου θυμίζουν τον έρωτα
περασμένων χρόνων

Και η λύσσα
γιε μου
που σε σέρνει απ' τα μαλλιά
και ο έρωτας
γιε μου
που καταβροχθίζει τη σάρκα
και τη φωλιασμένη
λύσσα των σωθικών της

Κι εσύ
γιε μου
είσαι ό,τι χρειάζεται
για να ξεκινήσουν
όλα πάλι απ' την αρχή

Σκυμμένο το κεφάλι
κλειστά τα μάτια
απομακρύνομαι αργά
για να σε προστατέψω
απ' τον εκκωφαντικό κτύπο της καρδιάς μου

Αβοήθητος,
με το δάκρυ του θεατή
στο μεσαίο διάζωμα,
της πρώτης σειράς ένοικος

υπόσχομαι

χειροκρότημα...

Αναλύοντας μια προδιάθεση

Κόκκινα χείλη
μπλε θάλασσα
κι ο ήλιος κίτρινος

έτσι που συνήθισα
δίχως Θεό και άνθρωπο στο πλάι μου
μπορώ να μελαγχολήσω
μέσα στα χρώματα
να κλάψω από αχαριστία
και παντελή έλλειψη σεβασμού
να γυρίσω την πλάτη μου στην ελπίδα
και να αφήσω τον φόβο να με κυριεύσει
Να νοσταλγήσω τα χρόνια
και να ζηλέψω τα χαμόγελα
έτσι, μέσα στα χρώματα
να αμφισβητήσω τη ζωή μου
και να επιλέξω το δικό μου τέλος

κι αν όλα αυτά μοιάζουν παράλογα
είναι, γιατί δεν είναι του παρόντος
μα προδίδουν τη διάθεση
και μια υποψία

λόγια που πια δεν εμπιστεύομαι
σκορπάω στον αέρα
κι εσύ, που δεν γνωρίζω την μορφή σου
ίσως να 'σαι η αφορμή
κι εγώ, που δεν γνωρίζω την ουσία μου
ίσως να ΄μαι η αιτία

ανούσια συμπεράσματα
για να γλιτώσει απ' την άβυσσο το φως

κόκκινα χείλη
μπλε θάλασσα
κι ο ήλιος κίτρινος

όλα τα χρειάζομαι
για τη λευκή φορεσιά μου
όλα τα χρειάζομαι
για να καλύψω τη γύμνια μου
μέσα στο φως που με καταδυναστεύει.

Με αφορμή το κενό

...
αφήνω την πρώτη γραμμή κενή
για όλα αυτά που θέλησαν να κάνουν την αρχή
για όλα αυτά που θέλησαν να κερδίσουν τις εντυπώσεις
Για να έχω άλλοθι όταν απαιτήσουν τα κίνητρά μου
αφήνω στο κενό την πρώτη γραμμή
για να ριζώσει εκεί η δική σου συνενοχή
που χρόνια τώρα την αρνείσαι
για να ηχεί εκεί η δική σου φωνή
που θ' αποδεικνύει την αθωότητά μου

Έτσι πέρα από
στο ακαθόριστο
στο πολύπλοκο
και το αλλόκοτο
γυρεύω την μήτρα που θα με φιλοξενήσει
για ν' ακολουθήσω την αντίστροφη πορεία
τότε που ήμουνα μόνο πάθος
σε σύννεφα και φυλλωσιές περιπλεγμένος
ακαθόριστος
πολύπλοκος
κι αλλόκοτος

Και παραδέχομαι τα δάκρυά μου
για να εκβιάσω τη συμπάθειά σου
Και ομολογώ την ανημποριά μου
για ν' αφοπλίσω την άμυνά σου

Όμοιος, άμορφος κι ανηλεής σαν το νερό

Θέλω να γράψω με τρεμάμενο χέρι
"Έζησα, πέθανα και σκόρπισα"

Μη με γυρέψετε...

Στη Θάλασσα

Uploaded on August 12, 2007
by Firenzesca [Game Over] at Flickr






Άφησα τα βέλη μου σκορπισμένα στις όχθες του ποταμού
απαλλάχτηκα από το δέρμα μου
και βούτηξα στα βαθιά νερά

Πάγωνα
Πάγωνα
Η ανάσα
Η καρδιά
Η ορμή
Το νερό
και το σώμα

Τώρα ξέρω που ταξιδεύω

Με συνοδεία

(photo by Carey Nash)

















Βήμα αργό για να φοβούνται τα πουλιά
κι ο αγέρας αγέρωχος σαν βράχος
που θα ταξιδέψω απόψε ήλιε;

Πεισματική υπόκλιση στην σκιά μου
για να αποφύγω τις μελλούμενες συγκυρίες
αδέκαστη ψυχή γυρεύεις χώμα
Σώμα

Θρόισμα φύλλων
γέλιο φίλων
σήμερα γελάω
Μην με πιστέψεις
στο σκοτάδι σφαγιάζω τις μνήμες

Σημείο στον ορίζοντα
για να μη χαθεί το βλέμμα
διάφανος σαν όνειρο αρμενίζεις
πάνω σε μια ευθεία γραμμή
Τομή

Συλλέκτης αίματος
μ' ένα πλαστικό ποτήρι
τριγυρνάω στους δρόμους
πρέπει να μ' έχεις δει
Θυμάμαι

Ξαπλωμένος στη γη
κοιτώ ουρανό
για να αποφεύγω το βάθος
Κοιμάμαι

Σε περιμένω
Το όνειρό μου απόψε είναι για δύο
Σου 'χω κρατήσει θέση

Συνταγή

Αρκεί μία κραυγή στο άγνωστο
Καλύτερα σ’ ερημική παραλία το καταχείμωνο
Μ’ έξι εφτά μποφόρ
Με κατά τόπους παροδικές βροχές και χαμηλές νεφώσεις
Τόσο όσο να μην δίνει απαγορευτικό στ' ανήσυχα πλοία
Ίσως και μία γροθιά στο τραπέζι
Σ’ αυτό από ξύλο καρυδιάς
Που ακόμη δεν ξεπλήρωσα τις δόσεις
Ίσως μ’ ένα μικρό κόψιμο στο ξύρισμα
Αίμα, αφρός ξυρίσματος, και after shave
φίλτρο μαγικό για τους δύσκολους καιρούς
Σ’ άλλες εποχές ίσως και να με καίγαν ζωντανό
Κι όλα αυτά
Για να δικαιολογήσω το κόκκινο στη ζωή μου
Κι όλα αυτά για μια μικρή προδοσία της σκιάς μου

Τα μυστικά μας

originally uploaded by "Kruggg6" on www.flickr.com February 13, 2006


Τα μυστικά μας

Όνομα περίεργο που ξυπνάει μνήμες αβίωτες.
Φύλαγε το βλέμμα μου από όνειρα αιματηρά
και φιλιά που νεκρώνουν το κορμί.

Το χέρι μου αλύγιστο κλαδί στον άνεμο
κι ο άνεμος αέρας στα πνευμόνια μου.
Νότες ηχηρές μαρτυρούν την αθωότητά μου.

Αρνήθηκα τα παιχνίδια του χρόνου.
Άφησα το σώμα να αποδείξει το ψέμα των ρολογιών.
Κέρδισα, μόνο κέρδισα!

Σε κράτησα σφιχτά από τη ραχοκοκαλιά σου
σε σήκωσα και σε τράνταξα ψηλά.
Ένιωσα την υποταγή στο σώμα μου.

Τα πιο κοινά μας μυστικά είναι τα πιο μεγάλα ανεξήγητα αυτού του κόσμου
όλοι τα χουμε ζήσει και κανείς δεν κατάφερε να τα εξηγήσει.

Τι άφησα πίσω;

Πάλι ολόκληρος γύρισα σπίτι
…

Χειμώνας, Αθήνα, 2007

Όλα τα χρωστάμε στο φως...

Ερωτοτροπία μ' ένα άγαλμα

Στο λευκό του χρώμα χαράσσει την αγρύπνια της
Με σταθερό ρυθμό που φοβάται τη σιωπή
Το ‘να χέρι γαντζωμένο στο πρόσωπο
Το κερί! Το φεγγάρι στο φεγγίτη.
Κρύψου. Το μυαλό γεννάει φωτιές.

Στάλες ιδρώτα στο μέτωπό του
Λαίμαργα με το στόμα τις ρουφάει
Σπόροι στο χώμα, προσμένουν μ’ υπομονή
Την κούραση, την πλήξη, τα χρόνια, τη σάρκα.
Το μυαλό πεθαίνει εκατό φορές. Ξανά!

Φίλησέ με! Ξερά και παγωμένα τα χείλη μου
Πώς θα μιλήσω για το αύριο
Πέτρα είμαι κι αίμα έχω να προσφέρω
Πάντα στον ίδιο ρυθμό πάλλεται το στήθος
Μαζί και το χώμα που κραδαίνει στον ίδιο σκοπό

Αίμα κυλάει στη σκιά των πραγμάτων
Το χώμα θέλει το νερό και το νερό το χώμα
Άκουσε το τύμπανο που ορίζει το δρόμο.
Πίσω, άφησε μόνο το άρωμά της
και λίγη σκόνη στα χείλη και στα μάτια.

Ορίζουμε το μηδέν κι αγγίζουμε το τέλος

Αιγαίο, Νοέμβριος 2006

Κάτι απ' τα παλιά

Το απόκτημα

Έφυγε πέρα απ’ τη θάλασσα
τ’ όνειρο ασήκωτο την αυγή
κύμα
έψαχνε χρόνια για το λιμάνι
κρίμα
μέθυσε το πρώτο βράδυ μόνος,
ορκίστηκε παιδί της αλμύρας.

Λησμόνησε το σπίτι του,
τις μνήμες του σ’ ένα χαρτί…
μια πυρκαγιά
στο στόμα φτηνό τσιγάρο
χάδια βαριά
αγόρασε τις μέρες του
ξεπούλησε τη νιότη του.

Μ’ ένα ζεϊμπέκικο
δίχως παλαμάκια
το φόβο ξόρκιζε,
χείλη ξεραμένα,
σιγοψιθύριζε,
για μια παλιά αυλή,
μια γειτονιά θολή.

Μαύρο κρίνο
κορμί γυρτό
μίκρυνε ο κόσμος γύρω
μάτια υγρά
η μάνα γίνηκε άστρο
χώμα, χώμα
απ’ την αρχή.

Θύμα,
θύτης,
το κλάμα του βρέφους, της μοναξιάς
γνώση
φως λευκό, απ’ το μέρος της καρδιάς
γέλιο
δάκρυ…

Αιγαίο, Ιανουάριος 2006

Μην με κατακρίνεις...

originally uploaded by mAri*e saYs sMiLe at 27 January 2007 (Flickr)
http://www.flickr.com/photos/marie_says_smile/370973958/

Θυσία

Κι αν άγγιξα τη βρεγμένη άμμο
στην άκρη της ακτής
σκούπισα το χέρι μου
και καθάρισα τα νύχια μου
με αυτιστική ηδονική λεπτομέρεια
σαν να ξεκοιλιάζω τα παιδιά μου
και προσφέρω τα σφάγια στο Φως.

Αθήνα, Ιανουάριος '08

Όταν η σιωπή ξυπνάει μνήμες

originally uploaded by paingrin at February 3, 2007 (Flickr)
http://www.flickr.com/photos/paingrin/378603941/

Γέννηση

Οι αναμνήσεις του μέλλοντος στοιχειώνουν τον χωρισμό.

Οι μέρες που ονειρεύτηκες αγκαλιά μ’ ένα κορμί
που σ’ άγγιζε σαν να σε ζωγράφιζε
πάνω σε μια τομή του χρόνου.

Τώρα η μορφή του χαραγμένη στο μυαλό σου
ακολουθεί μια άλλη ζωή που κανείς σας δεν ελέγχει.
Επιθυμεί ν’ αποκτήσει το δικό της σώμα,
αναπνέει, αισθάνεται,
σ’ ανύποπτο χρόνο σου μιλάει.

Αχ, και να μπορούσα να σου πω την αλήθεια.

Έρχομαι από μακριά
και δεν υπόσχομαι τίποτα
ήρθα στο σώμα σου δίπλα του να καθίσω
αισθάνομαι πως έχουμε πολλά να πούμε
Μην ψάχνεις την αιτία αφού νιώθεις
ότι κι οι δυο μας το ‘χουμε ανάγκη.

Αθήνα, Δεκέμβριος '07

Πράξη Πρώτη

Γειά σας, είμαι κάτοικος και 'γω του πλανητη Γη. Προέρχομαι από την επιθυμία και δεν γνωρίζω που πηγαίνω. Στο ταξίδι μου αυτό ανακάλυψα μία ανάγκη, που μου 'γινε εξάρτηση και που ουκ ολίγες φορές προσπάθησα να ξεκόψω. Συμβιβασμένος πια, αφού γέμισα συρτάρια με μόνο αναγνώστη μου τη σκόνη, αποφάσισα να σκορπίσω την ανάγκη μου αυτή στους ανέμους του διαδικτύου κι όπου βγει. Τουλάχιστον, έτσι, θα ελαφρύνω τα συρτάρια μου!
Καλή ανάγνωση!


Ο καρπός

Παρατηρούσες τα φώτα της νύχτας
μιλούσες στα σκυλιά δίχως συμμορία
ζωγράφιζες ανθρώπους που χάνονταν μέσα σε σοκάκια
και τα βυζαντινά τείχη της πόλης σου
καθήλωναν τον χρόνο

Τα παιδιά είχαν τη γειτονιά τους
και γύριζαν το βράδυ σπίτι τους ιδρωμένα
γνώριζαν τον κόσμο και τους ανθρώπους
όλα έπαιρναν τη θέση τους
μέχρι να σχηματιστεί ο καρπός
που θα γευτούν πουλιά, έντομα και το χώμα

Δράμα, Δεκέμβριος '07



Υ.Γ. : Όποια σχόλια, αρνητικά ή θετικά είναι καλοδεχούμενα. Ίσως αυτό να είναι και το ζητούμενο.