Σαν θαύμα

αχνό το φως κι η λάμψη
άκακη κραυγή μωρού
γέλιου, ζωής, μιας βέβαιης κατάληξης

χνώτα βομβαρδίζουν τα τζάμια
άσφαιρα πυρά σε μια εγκαταλελειμμένη προσπάθεια
μόνο θλίψη παράγεται
και προκαλείται η νέκρωση

χθες, όπως και αύριο
στο χειρουργείο
μέσα στον ιδρώτα μασκοφόρων
θα κοροϊδεύω την ανοιχτή καρδιά μου

και τώρα, όπως κάθε τώρα
όλα, όπως και τίποτα
μοιάζουν άχρωμα
ο θάνατος
υπερισχύει
επιβάλλεται
απαιτεί
κατευθύνει

δεν βρίσκω το κουράγιο
ούτε δάκρυ περισσεύει
και πάντα συνεχίζω

Η πυρκαγιά

στον κόσμο μαίνεται πυρκαγιά
κι αυτό είναι μια μεταφορά
για τις λέξεις που φέρνουν δυσαρέσκεια

στον κόσμο μαίνεται μια πυρκαγιά
ο ιδρώτας στο μέτωπο
το αναψοκοκκίνισμα στα μάγουλα
τα μουσκεμένα T-shirts κάτω από τις μασχάλες
μαρτυρούν ότι
στον κόσμο μαίνεται μια πυρκαγιά

για πόσο ακόμα θα ντύνεις το παιδί σου
με παλτά βαριά
για πόσο ακόμα θα του κάνεις δώρο τα Χριστούγεννα
μάλλινο σκουφάκι, γάντια και κασκόλ
για πόσο ακόμα θα κρύβεσαι κάτω από το πάπλωμα το βράδυ
αλλάζοντας κάθε πρωί τα ιδρωμένα σεντόνια

κι όλα αυτά είναι μια μεταφορά
για όλες τις λέξεις που φέρνουν δυσαρέσκεια

στον κόσμο μας μαίνεται μια πυρκαγιά

άνοιξε τα παράθυρα
ο αέρας μυρίζει καπνό
άνοιξε τα παράθυρα
και πάρε επιτέλους βαθιές ανάσες

Θεσσαλονίκη, 2009

Η ανταλλαγή

χρυσομπούμπουλας, πασχαλίτσα και πυγολαμπίδα
μυρμήγκια στα πόδια
γαργαλητά στα χέρια
κυνηγητά με βάζα στα χέρια
πλάι σε σπίτι χαμηλό
και γέροντα σκυφτό
ούζο
και παράπονο
και φωνές παιδικές
κι η φωνή η δική μου
κι η φωνή η δική μου
κι η φωνή η δική μου

έλα μαζί μου
σήμερα νοσταλγώ μια επιστροφή
έλα μαζί μου
με πόδια γυμνά
με χέρια γυμνά
με μαλλιά λυτά

το πρώτο φιλί θα σου χαρίσω
για να πάρω πίσω τη φωνή μου


Θεσσαλονίκη, 2009

Χειροκρότημα

originally uploaded on flickr by perthadguy at 10-07-07
(www.flickr.com/photos/48381206@N00/770169920/)













Σκυμμένο το κεφάλι
κλειστά τα μάτια
ο ήλιος πρόστυχος
η θάλασσα νυμφομανής
κι ο άνθρωπος
ναι,
ο άνθρωπος, γιε μου
ένα ξόανο ανήθικων προτάσεων

Το ένα χέρι
χωμένο μέσα στο παντελόνι
το άλλο χέρι
απλωμένο στο αβέβαιο επέκεινα
κι ο άνθρωπος
ναι
ο άνθρωπος, γιε μου
ποτέ δεν ήταν
ό,τι προστάζει η αρμονική μορφή του

Και η λύσσα
γιέ μου
από το αίμα των σπλάχνων
και η λύσσα
άνθρωπε
από την αίσθηση του χρόνου
ξεβρασμένη
στην ακτή
στη χωματερή
στην άβυσσο
του βλέμματος
νεκρού σώματος

Και η λύσσα γιε μου
από το κόκκινο
για το κόκκινο
από το αίμα
για το αίμα
από το όμορφο κορμί σου
και τα γλυκά σου μάτια
που μου θυμίζουν τον έρωτα
περασμένων χρόνων

Και η λύσσα
γιε μου
που σε σέρνει απ' τα μαλλιά
και ο έρωτας
γιε μου
που καταβροχθίζει τη σάρκα
και τη φωλιασμένη
λύσσα των σωθικών της

Κι εσύ
γιε μου
είσαι ό,τι χρειάζεται
για να ξεκινήσουν
όλα πάλι απ' την αρχή

Σκυμμένο το κεφάλι
κλειστά τα μάτια
απομακρύνομαι αργά
για να σε προστατέψω
απ' τον εκκωφαντικό κτύπο της καρδιάς μου

Αβοήθητος,
με το δάκρυ του θεατή
στο μεσαίο διάζωμα,
της πρώτης σειράς ένοικος

υπόσχομαι

χειροκρότημα...

Λευκό σε αίμα

άστεγη οργή
συντροφεύει
εμένα
εσένα
το αίμα που πάντα επιστρέφει
το λευκό που πάντα προδίδει

Αναλύοντας μια προδιάθεση

Κόκκινα χείλη
μπλε θάλασσα
κι ο ήλιος κίτρινος

έτσι που συνήθισα
δίχως Θεό και άνθρωπο στο πλάι μου
μπορώ να μελαγχολήσω
μέσα στα χρώματα
να κλάψω από αχαριστία
και παντελή έλλειψη σεβασμού
να γυρίσω την πλάτη μου στην ελπίδα
και να αφήσω τον φόβο να με κυριεύσει
Να νοσταλγήσω τα χρόνια
και να ζηλέψω τα χαμόγελα
έτσι, μέσα στα χρώματα
να αμφισβητήσω τη ζωή μου
και να επιλέξω το δικό μου τέλος

κι αν όλα αυτά μοιάζουν παράλογα
είναι, γιατί δεν είναι του παρόντος
μα προδίδουν τη διάθεση
και μια υποψία

λόγια που πια δεν εμπιστεύομαι
σκορπάω στον αέρα
κι εσύ, που δεν γνωρίζω την μορφή σου
ίσως να 'σαι η αφορμή
κι εγώ, που δεν γνωρίζω την ουσία μου
ίσως να ΄μαι η αιτία

ανούσια συμπεράσματα
για να γλιτώσει απ' την άβυσσο το φως

κόκκινα χείλη
μπλε θάλασσα
κι ο ήλιος κίτρινος

όλα τα χρειάζομαι
για τη λευκή φορεσιά μου
όλα τα χρειάζομαι
για να καλύψω τη γύμνια μου
μέσα στο φως που με καταδυναστεύει.

Με αφορμή το κενό

...
αφήνω την πρώτη γραμμή κενή
για όλα αυτά που θέλησαν να κάνουν την αρχή
για όλα αυτά που θέλησαν να κερδίσουν τις εντυπώσεις
Για να έχω άλλοθι όταν απαιτήσουν τα κίνητρά μου
αφήνω στο κενό την πρώτη γραμμή
για να ριζώσει εκεί η δική σου συνενοχή
που χρόνια τώρα την αρνείσαι
για να ηχεί εκεί η δική σου φωνή
που θ' αποδεικνύει την αθωότητά μου

Έτσι πέρα από
στο ακαθόριστο
στο πολύπλοκο
και το αλλόκοτο
γυρεύω την μήτρα που θα με φιλοξενήσει
για ν' ακολουθήσω την αντίστροφη πορεία
τότε που ήμουνα μόνο πάθος
σε σύννεφα και φυλλωσιές περιπλεγμένος
ακαθόριστος
πολύπλοκος
κι αλλόκοτος

Και παραδέχομαι τα δάκρυά μου
για να εκβιάσω τη συμπάθειά σου
Και ομολογώ την ανημποριά μου
για ν' αφοπλίσω την άμυνά σου

Όμοιος, άμορφος κι ανηλεής σαν το νερό

Θέλω να γράψω με τρεμάμενο χέρι
"Έζησα, πέθανα και σκόρπισα"

Μη με γυρέψετε...