Κάτι απ' τα παλιά

Το απόκτημα

Έφυγε πέρα απ’ τη θάλασσα
τ’ όνειρο ασήκωτο την αυγή
κύμα
έψαχνε χρόνια για το λιμάνι
κρίμα
μέθυσε το πρώτο βράδυ μόνος,
ορκίστηκε παιδί της αλμύρας.

Λησμόνησε το σπίτι του,
τις μνήμες του σ’ ένα χαρτί…
μια πυρκαγιά
στο στόμα φτηνό τσιγάρο
χάδια βαριά
αγόρασε τις μέρες του
ξεπούλησε τη νιότη του.

Μ’ ένα ζεϊμπέκικο
δίχως παλαμάκια
το φόβο ξόρκιζε,
χείλη ξεραμένα,
σιγοψιθύριζε,
για μια παλιά αυλή,
μια γειτονιά θολή.

Μαύρο κρίνο
κορμί γυρτό
μίκρυνε ο κόσμος γύρω
μάτια υγρά
η μάνα γίνηκε άστρο
χώμα, χώμα
απ’ την αρχή.

Θύμα,
θύτης,
το κλάμα του βρέφους, της μοναξιάς
γνώση
φως λευκό, απ’ το μέρος της καρδιάς
γέλιο
δάκρυ…

Αιγαίο, Ιανουάριος 2006

Μην με κατακρίνεις...

originally uploaded by mAri*e saYs sMiLe at 27 January 2007 (Flickr)
http://www.flickr.com/photos/marie_says_smile/370973958/

Θυσία

Κι αν άγγιξα τη βρεγμένη άμμο
στην άκρη της ακτής
σκούπισα το χέρι μου
και καθάρισα τα νύχια μου
με αυτιστική ηδονική λεπτομέρεια
σαν να ξεκοιλιάζω τα παιδιά μου
και προσφέρω τα σφάγια στο Φως.

Αθήνα, Ιανουάριος '08

Όταν η σιωπή ξυπνάει μνήμες

originally uploaded by paingrin at February 3, 2007 (Flickr)
http://www.flickr.com/photos/paingrin/378603941/

Γέννηση

Οι αναμνήσεις του μέλλοντος στοιχειώνουν τον χωρισμό.

Οι μέρες που ονειρεύτηκες αγκαλιά μ’ ένα κορμί
που σ’ άγγιζε σαν να σε ζωγράφιζε
πάνω σε μια τομή του χρόνου.

Τώρα η μορφή του χαραγμένη στο μυαλό σου
ακολουθεί μια άλλη ζωή που κανείς σας δεν ελέγχει.
Επιθυμεί ν’ αποκτήσει το δικό της σώμα,
αναπνέει, αισθάνεται,
σ’ ανύποπτο χρόνο σου μιλάει.

Αχ, και να μπορούσα να σου πω την αλήθεια.

Έρχομαι από μακριά
και δεν υπόσχομαι τίποτα
ήρθα στο σώμα σου δίπλα του να καθίσω
αισθάνομαι πως έχουμε πολλά να πούμε
Μην ψάχνεις την αιτία αφού νιώθεις
ότι κι οι δυο μας το ‘χουμε ανάγκη.

Αθήνα, Δεκέμβριος '07

Πράξη Πρώτη

Γειά σας, είμαι κάτοικος και 'γω του πλανητη Γη. Προέρχομαι από την επιθυμία και δεν γνωρίζω που πηγαίνω. Στο ταξίδι μου αυτό ανακάλυψα μία ανάγκη, που μου 'γινε εξάρτηση και που ουκ ολίγες φορές προσπάθησα να ξεκόψω. Συμβιβασμένος πια, αφού γέμισα συρτάρια με μόνο αναγνώστη μου τη σκόνη, αποφάσισα να σκορπίσω την ανάγκη μου αυτή στους ανέμους του διαδικτύου κι όπου βγει. Τουλάχιστον, έτσι, θα ελαφρύνω τα συρτάρια μου!
Καλή ανάγνωση!


Ο καρπός

Παρατηρούσες τα φώτα της νύχτας
μιλούσες στα σκυλιά δίχως συμμορία
ζωγράφιζες ανθρώπους που χάνονταν μέσα σε σοκάκια
και τα βυζαντινά τείχη της πόλης σου
καθήλωναν τον χρόνο

Τα παιδιά είχαν τη γειτονιά τους
και γύριζαν το βράδυ σπίτι τους ιδρωμένα
γνώριζαν τον κόσμο και τους ανθρώπους
όλα έπαιρναν τη θέση τους
μέχρι να σχηματιστεί ο καρπός
που θα γευτούν πουλιά, έντομα και το χώμα

Δράμα, Δεκέμβριος '07



Υ.Γ. : Όποια σχόλια, αρνητικά ή θετικά είναι καλοδεχούμενα. Ίσως αυτό να είναι και το ζητούμενο.