Ερωτοτροπία μ' ένα άγαλμα
Στο λευκό του χρώμα χαράσσει την αγρύπνια της
Με σταθερό ρυθμό που φοβάται τη σιωπή
Το ‘να χέρι γαντζωμένο στο πρόσωπο
Το κερί! Το φεγγάρι στο φεγγίτη.
Κρύψου. Το μυαλό γεννάει φωτιές.
Στάλες ιδρώτα στο μέτωπό του
Λαίμαργα με το στόμα τις ρουφάει
Σπόροι στο χώμα, προσμένουν μ’ υπομονή
Την κούραση, την πλήξη, τα χρόνια, τη σάρκα.
Το μυαλό πεθαίνει εκατό φορές. Ξανά!
Φίλησέ με! Ξερά και παγωμένα τα χείλη μου
Πώς θα μιλήσω για το αύριο
Πέτρα είμαι κι αίμα έχω να προσφέρω
Πάντα στον ίδιο ρυθμό πάλλεται το στήθος
Μαζί και το χώμα που κραδαίνει στον ίδιο σκοπό
Αίμα κυλάει στη σκιά των πραγμάτων
Το χώμα θέλει το νερό και το νερό το χώμα
Άκουσε το τύμπανο που ορίζει το δρόμο.
Πίσω, άφησε μόνο το άρωμά της
και λίγη σκόνη στα χείλη και στα μάτια.
Ορίζουμε το μηδέν κι αγγίζουμε το τέλος
Αιγαίο, Νοέμβριος 2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου