Τα μυστικά μας

originally uploaded by "Kruggg6" on www.flickr.com February 13, 2006


Τα μυστικά μας

Όνομα περίεργο που ξυπνάει μνήμες αβίωτες.
Φύλαγε το βλέμμα μου από όνειρα αιματηρά
και φιλιά που νεκρώνουν το κορμί.

Το χέρι μου αλύγιστο κλαδί στον άνεμο
κι ο άνεμος αέρας στα πνευμόνια μου.
Νότες ηχηρές μαρτυρούν την αθωότητά μου.

Αρνήθηκα τα παιχνίδια του χρόνου.
Άφησα το σώμα να αποδείξει το ψέμα των ρολογιών.
Κέρδισα, μόνο κέρδισα!

Σε κράτησα σφιχτά από τη ραχοκοκαλιά σου
σε σήκωσα και σε τράνταξα ψηλά.
Ένιωσα την υποταγή στο σώμα μου.

Τα πιο κοινά μας μυστικά είναι τα πιο μεγάλα ανεξήγητα αυτού του κόσμου
όλοι τα χουμε ζήσει και κανείς δεν κατάφερε να τα εξηγήσει.

Τι άφησα πίσω;

Πάλι ολόκληρος γύρισα σπίτι
…

Χειμώνας, Αθήνα, 2007

Όλα τα χρωστάμε στο φως...

Ερωτοτροπία μ' ένα άγαλμα

Στο λευκό του χρώμα χαράσσει την αγρύπνια της
Με σταθερό ρυθμό που φοβάται τη σιωπή
Το ‘να χέρι γαντζωμένο στο πρόσωπο
Το κερί! Το φεγγάρι στο φεγγίτη.
Κρύψου. Το μυαλό γεννάει φωτιές.

Στάλες ιδρώτα στο μέτωπό του
Λαίμαργα με το στόμα τις ρουφάει
Σπόροι στο χώμα, προσμένουν μ’ υπομονή
Την κούραση, την πλήξη, τα χρόνια, τη σάρκα.
Το μυαλό πεθαίνει εκατό φορές. Ξανά!

Φίλησέ με! Ξερά και παγωμένα τα χείλη μου
Πώς θα μιλήσω για το αύριο
Πέτρα είμαι κι αίμα έχω να προσφέρω
Πάντα στον ίδιο ρυθμό πάλλεται το στήθος
Μαζί και το χώμα που κραδαίνει στον ίδιο σκοπό

Αίμα κυλάει στη σκιά των πραγμάτων
Το χώμα θέλει το νερό και το νερό το χώμα
Άκουσε το τύμπανο που ορίζει το δρόμο.
Πίσω, άφησε μόνο το άρωμά της
και λίγη σκόνη στα χείλη και στα μάτια.

Ορίζουμε το μηδέν κι αγγίζουμε το τέλος

Αιγαίο, Νοέμβριος 2006