ίσως ένας χαρταετός ή κάτι από αυτό

ίσως να ήμουνα παιδί
με ουρά χαρταετού
και σπασμένο σπάγκο

ίσως να ήμουνα παιδί χαρταετού
με άνισα τα ζύγια μου
και καλαμένιο σκελετό, όχι πλαστικό

ίσως να ήμουνα ένας ολόκληρος
ελεύθερος χαρταετός
σε χέρια παιδιού
που απ' όπου κι αν τραβάει
δεν με πονάει

ίσως πάλι να ήμουνα
ένα χαρτί περιτυλίγματος
γυαλιστερό και αχρησιμοποίητο
ίσως σπάγκος που περίσεψε
ίσως κάτι τέτοιο
ή κάτι άλλο
ίσως εγώ
ίσως εσύ
ίσως ένα ίσως

βλέπεις
πως πονάει το ίσως
για αυτό δεν σου μίλαγα
για μια ολόκληρη μέρα
όταν την ξεστόμισες αλόγιστα
βλέπεις
δεν είμαι πια παιδί

LOL

αυτοδιαχειριζόμενη παράνοια
του καθενός η γνώση του θανάτου

Σαν θαύμα

αχνό το φως κι η λάμψη
άκακη κραυγή μωρού
γέλιου, ζωής, μιας βέβαιης κατάληξης

χνώτα βομβαρδίζουν τα τζάμια
άσφαιρα πυρά σε μια εγκαταλελειμμένη προσπάθεια
μόνο θλίψη παράγεται
και προκαλείται η νέκρωση

χθες, όπως και αύριο
στο χειρουργείο
μέσα στον ιδρώτα μασκοφόρων
θα κοροϊδεύω την ανοιχτή καρδιά μου

και τώρα, όπως κάθε τώρα
όλα, όπως και τίποτα
μοιάζουν άχρωμα
ο θάνατος
υπερισχύει
επιβάλλεται
απαιτεί
κατευθύνει

δεν βρίσκω το κουράγιο
ούτε δάκρυ περισσεύει
και πάντα συνεχίζω

Η πυρκαγιά

στον κόσμο μαίνεται πυρκαγιά
κι αυτό είναι μια μεταφορά
για τις λέξεις που φέρνουν δυσαρέσκεια

στον κόσμο μαίνεται μια πυρκαγιά
ο ιδρώτας στο μέτωπο
το αναψοκοκκίνισμα στα μάγουλα
τα μουσκεμένα T-shirts κάτω από τις μασχάλες
μαρτυρούν ότι
στον κόσμο μαίνεται μια πυρκαγιά

για πόσο ακόμα θα ντύνεις το παιδί σου
με παλτά βαριά
για πόσο ακόμα θα του κάνεις δώρο τα Χριστούγεννα
μάλλινο σκουφάκι, γάντια και κασκόλ
για πόσο ακόμα θα κρύβεσαι κάτω από το πάπλωμα το βράδυ
αλλάζοντας κάθε πρωί τα ιδρωμένα σεντόνια

κι όλα αυτά είναι μια μεταφορά
για όλες τις λέξεις που φέρνουν δυσαρέσκεια

στον κόσμο μας μαίνεται μια πυρκαγιά

άνοιξε τα παράθυρα
ο αέρας μυρίζει καπνό
άνοιξε τα παράθυρα
και πάρε επιτέλους βαθιές ανάσες

Θεσσαλονίκη, 2009

Η ανταλλαγή

χρυσομπούμπουλας, πασχαλίτσα και πυγολαμπίδα
μυρμήγκια στα πόδια
γαργαλητά στα χέρια
κυνηγητά με βάζα στα χέρια
πλάι σε σπίτι χαμηλό
και γέροντα σκυφτό
ούζο
και παράπονο
και φωνές παιδικές
κι η φωνή η δική μου
κι η φωνή η δική μου
κι η φωνή η δική μου

έλα μαζί μου
σήμερα νοσταλγώ μια επιστροφή
έλα μαζί μου
με πόδια γυμνά
με χέρια γυμνά
με μαλλιά λυτά

το πρώτο φιλί θα σου χαρίσω
για να πάρω πίσω τη φωνή μου


Θεσσαλονίκη, 2009

Χειροκρότημα

originally uploaded on flickr by perthadguy at 10-07-07
(www.flickr.com/photos/48381206@N00/770169920/)













Σκυμμένο το κεφάλι
κλειστά τα μάτια
ο ήλιος πρόστυχος
η θάλασσα νυμφομανής
κι ο άνθρωπος
ναι,
ο άνθρωπος, γιε μου
ένα ξόανο ανήθικων προτάσεων

Το ένα χέρι
χωμένο μέσα στο παντελόνι
το άλλο χέρι
απλωμένο στο αβέβαιο επέκεινα
κι ο άνθρωπος
ναι
ο άνθρωπος, γιε μου
ποτέ δεν ήταν
ό,τι προστάζει η αρμονική μορφή του

Και η λύσσα
γιέ μου
από το αίμα των σπλάχνων
και η λύσσα
άνθρωπε
από την αίσθηση του χρόνου
ξεβρασμένη
στην ακτή
στη χωματερή
στην άβυσσο
του βλέμματος
νεκρού σώματος

Και η λύσσα γιε μου
από το κόκκινο
για το κόκκινο
από το αίμα
για το αίμα
από το όμορφο κορμί σου
και τα γλυκά σου μάτια
που μου θυμίζουν τον έρωτα
περασμένων χρόνων

Και η λύσσα
γιε μου
που σε σέρνει απ' τα μαλλιά
και ο έρωτας
γιε μου
που καταβροχθίζει τη σάρκα
και τη φωλιασμένη
λύσσα των σωθικών της

Κι εσύ
γιε μου
είσαι ό,τι χρειάζεται
για να ξεκινήσουν
όλα πάλι απ' την αρχή

Σκυμμένο το κεφάλι
κλειστά τα μάτια
απομακρύνομαι αργά
για να σε προστατέψω
απ' τον εκκωφαντικό κτύπο της καρδιάς μου

Αβοήθητος,
με το δάκρυ του θεατή
στο μεσαίο διάζωμα,
της πρώτης σειράς ένοικος

υπόσχομαι

χειροκρότημα...

Συναισθηματική Παρεμβολή

ένα πουλί αέρινο
λοξά με το 'να μάτι με κοιτάει
φιλικά μου χαμογελάει
και χάνεται
σ' αδιάλυτο γαλάζιο

μετά έρχεται το βράδυ
ο πόνος
η μοναξιά
ο φόβος

κλείνω σφιχτά τα μάτια
σκοτάδι που τρυπώνει σε σκοτάδι
αγγίζω με τη φτερούγα μου
τη φτερούγα σου
κι ακολουθώ παιχνιδιάρικη πορεία
σε αιώνιο γαλάζιο


Αυτό το αχ να μη το λες

Με τα θαλασσινά πουλιά
ποτέ σου μη τα βάνεις
γιατί είναι ταξιδιάρικα
μόνα και πεισματάρικα
και γρήγορα τα χάνεις

Αυτό το αχ να μην το λες
το λες να μην το ξαναλές
για θα σου γίνει πάθος

Γιατί θα γίνει τελικά
αυτό το αχ στην μοναξιά
το πιο βάρυ σου λάθος

Απ’ όλα τ’ άστρα του ουρανού
ένα είναι που σου μοιάζει
κείνο που βγαίνει την αυγή
γράφει τη πιο τρελή γραμμή
και τ' άλλα σκοτεινιάζει

Θεέ μου χαράς του του πουλιού
όπου πετάει στα ύψη
όπου αγαπά εκεί πατά
τη πιο ελαφριά περπατησιά
και του περνάει η θλίψη

Είμαι καράβι από χαρτί
στα χεριά μ' έχει ένα παιδί
στου κόσμου τη πλημμύρα
και αναρωτιέμαι τη θα πει
αυτό το αχ και το γιατί
τι να μου γράφει η μοίρα

Αυτό το αχ να μην το λες
το λες να μην το ξαναλές
για θα σου γίνει πάθος

Γιατί θα γίνει τελικά
αυτό το αχ στην μοναξιά
το πιο βαρύ μας λάθος